Ik wilde geen gehandicapt kind. Wie wel? Vandaag precies acht jaar geleden kreeg ik toch een gehandicapt kind.Hij was er slecht aan toe. Ik stond aan zijn bedje en hoopte dat de slaap hem voor altijd zou meenemen. Dat zou maar het beste zijn.
Deze week zag ik een vader op televisie. Hij wenste zijn baby ook dood. Tien jaar geleden al. Het meisje was vreselijk ziek en leed veel pijn. ‘Uit liefde voor ons kind’, zei de vader in het praatprogramma. Hij hoopte natuurlijk niet voor zichzelf dat zijn dochter overleed.
Ik keek naar het gezicht van de man. Was hij een heilige? Wilde hij zijn eigen leven offeren voor dat van zijn kind? Bereid om teleurstelling op teleurstelling te incasseren?
Ik kon me moeilijk voorstellen dat hij haar dood niet ook een beetje hoopte voor zichzelf. Dat zou ik herkennen. Als mijn zoon overleed, hoefde ik zijn pijn niet te zien, zo redeneerde ik in 2004. Er zou me veel verdriet bespaard blijven. Hoe moest ik elke dag aanzien dat mijn kind achterbleef, nooit volwassen werd en operatie na operatie onderging? Wat gaf ik zelf allemaal op? Ik zou er aan onderdoor gaan. En dan? Mijn zoon geen leven, ik geen leven, mijn man geen leven. Dag, toekomst.
Het leek ons goed eerlijk te zijn tegen de artsen. Hun medische hoogstandjes konden ze beter bewaren voor kinderen met kansen. Paniek in het katholieke ziekenhuis. Wat voor ouders waren wij? ‘Uit liefde voor ons kind’, benadrukten we. Wat een waarheid was. Maar we wensten zijn sterven ook uit liefde voor onszelf.
Ons kind overleed niet – in tegenstelling tot de baby van de man op televisie. Job sterkte aan en hij kwam naar huis. Toen begonnen we van hem te houden. Deden alles voor hem. Zagen hem achterblijven, nooit volwassen worden en operatie na operatie ondergaan. De pijn was voor ons. Ondraaglijk, soms. Maar hij, die kleine mazzelaar, was nooit verdrietig.
Job hadden we dit leven niet hoeven besparen, weten we nu. Hij kon het aan. Voor mezelf vraag ik me nog vaak af wat beter was geweest.
Hardop zeggen doe ik dat niet. Aan tafel prik ik acht kaarsjes in Jobs verjaardagstaart.
Job hadden we dit leven niet hoeven besparen, weten we nu. Hij kon het aan. Voor mezelf vraag ik me nog vaak af wat beter was geweest.
Hardop zeggen doe ik dat niet. Aan tafel prik ik acht kaarsjes in Jobs verjaardagstaart.
Gefeliciteerd Annemarie! Met de achtste verjaardag van je kanjer en met je oprechtheid die je gelukkig met ons deelt!
Fijne dag, mooi feest! Grts-w-
Hallo Annemarie
Ik sluit me graag aan bij de vorige mailer….want zoiets wilde ik ook net schrijven….Fijne dag vandaag zonder twijfels! en ik denk dat jouw leven niet acht jaar geleden gestopt is….als ik lees wat je doet en meemaakt met Job in je werled!
Van harte gefeliciteerd met jullie zoons 8e verjaardag!
We wensen jullie heel veel goeds toe.
Dank dat we jullie nog steeds mogen volgen, zo ontroerend en eerlijk en herkenbaar.
Je bent mijn grote voorbeeld!
Prachtige column! Gefeliciteerd met de jarige Job – sorry, maar het blijft leuk dat te schrijven :)))))))
Wens jullie een fijne dag met veel taartjes
Fijn, jouw eerlijkheid! Iedereen zucht wel mee hoe zwaar het zal zijn, maar me hardop afvragen hoeveel het mij en de rest van mijn gezin en familie kost en gekost heeft, is not done. Of durf ik niet, in ieder geval.
Gelukkig is er ook bij ons een jongetje dat zo verschrikkelijk van het leven geniet. Voor hem heb ik het met liefde over. Maar toch. Wat als.
Niettemin ontzettend gefeliciteerd met zijn verjaardag, en dat het een mooie, fijne dag mag worden met elkaar. En weer een prachtig nieuw levensjaar.
Job geniet vast van zijn cadeaus, nu of later.
Ik hoop dat jij heel veel van taart houd………
Ik wel, er zitten ook nadelen aan;)
Gefeliciteerd met Job. 8 jaar alweer, 8 jaar vol lief en leed door jou beschreven. Ik ben zo blij dat je dit eerlijk durft te zeggen. Ik kan me dit ook zo heel goed indenken.
Lieve Annemarie, sterkte en geluk wens ik je toe de komende tijd. Blijf schrijven asjeblieft.
Annemarie en Bart,
hierbij hartelijke gelukwensen voor de jarige Job en een paar fantastische ouders!
Hoe anders zag het leven er 8 jaar en 1 dag geleden nog uit? Gevoelens die altijd naar boven komen op onze zoon’s verjaardagen maar we toch weg proberen te lachen al taart etend. Te pijnlijk ook om er aan toe te geven en welke moeder doet er huilend de deur open voor de verjaardagsvisite? Gefeliciteerd met jullie prachtige zoon . Wij delen hoe anders het had kunnen zijn maar op deze dag vieren we zijn leven. Omdat het is zoals het is. Fijne dag.
Gefeliciteerd met Job en nog vele mooie liefdevolle jaren met zijn ouders, grootouders en de andere mensen om hem heen.
Van harte, Job! Met alles!
Dag Annemarie,
Wat een mooie herkenbare brief/colum.
Mijn attitude is nu, dat door welke bril of lens ik naar mijn kind kijkt, bepaalt hoe ik me voel. Levi kan mij niet ongelukkig maken, dat doe ik zelf. Ook is mijn geluk niet afhankelijk van hoe het met Levi gaat. Mijn lens is een soort filter met daarin de waarden die ik tussen de situaties die ik met Levi meemaak en mijn reacties daarop plaats. Stimulus, waarden respons. Dit maakt mij heel sterk. Lieve groeten, Berthil Allart, vader van Levi Allart L1.